Ευχάριστα απογεύματα στο παρκάκι της Νομικής

Ναι, συνάδελφε (μην δυσανασχετείς με την κλισέ προσφώνηση - μια ατμόσφαιρα οικειότητας είναι άλλωστε σε κάποιο βαθμό απαραίτητο να εδραιωθεί προκειμένου το εγχείρημα αυτού του ιστολογίου, η δημιουργία δηλαδή ενός χώρου υγιούς διαλόγου και απροκατάληπτης ενημέρωσης, να έχει ελπίδες επιτυχίας) ο τίτλος είναι ταυτόχρονα ειρωνεία κι ουτοπία· ειρωνεία λόγω της φρικτής πραγματικότητας που αντικρίζει κάθε φοιτητής του τμήματος ΝΟΠΕ, η οποία δεν έχει σαφώς καμία σχέση με τον παραπάνω τίτλο, και ουτοπία λόγω των ελάχιστων κατά τα φαινόμενα πιθανοτήτων να βελτιωθεί ουσιαστικά η κατάσταση.










Άστεγος έξω από το τμήμα ΝΟΠΕ.
Μια σκηνή από την καθημερινότητα.
Συγκεκριμένα, το γνωστό παρκάκι μπροστά από την κεντρική είσοδο της Νομικής Σχολής Αθηνών έχει οδηγηθεί μέσα στην τελευταία τριετία στα άκρα της εξαθλίωσης. Ύστατο άσυλο, λησμονημένο από κάθε δημοτικό και ευρύτερα κρατικό φορέα, και παράλληλα καταφύγιο για τη συσσωρευμένη δυστυχία μίας ομάδας ανθρώπων που η κοινωνία φαίνεται να έχει οριστικά και απάνθρωπα αποκλείσει, το πάρκο έχει μετατραπεί (εν γνώσει των τοπικών φορέων εξουσίας αλλά και της κατά βάσει αδιάφορης ενδοπανεπιστημιακής κοινότητας) σε μία (ας μου επιτραπεί, όσο δυσάρεστη κι αν ακούγεται, η έκφραση) απτή χωματερή ανθρώπων.








'Οποιος έχει περάσει από τον εν λόγω χώρο αφότου ο ήλιος δύσει δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο προκειμένου να πεισθεί για την αλήθεια των λεχθέντων: σε κάθε άκρη του πάρκου μικρές ομάδες εξαρτημένων ατόμων λαμβάνουν και προσφέρουν με βασανιστική συνέπεια και καταστροφική αλληλεγγύη την απαραίτητη δόση των ναρκωτικών που έχουν προμηθευτεί (κανένας φορέας δεν μπορεί κατά περίεργο τρόπο να ανακαλύψει από πού...)· στο διπλανό πεζοδρόμιο και στα παγκάκια άνθρωποι ρεμβάζουν σε σιωπηλή έκσταση, ευτυχισμένοι για μία νύχτα ακόμα· οι χρησιμοποιημένες σύριγγες μπροστά στα πόδια τους έχουν γίνει καθημερινό θέαμα.








Και μέσα σε όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς πότε θα γίνει ένα αποφασιστικό βήμα, πώς θα βρεθεί το στοιχείο εκείνο που θα αντιστρέψει το κλίμα, που θα δώσει πνοή σ' εκείνο το κέντρο απελπισίας και πόνου. Είναι μία σκέψη που έχει, νομίζω, απασχολήσει κάθε φοιτητή του τμήματος ΝΟΠΕ, είτε κάποιο πρωί, όταν εκείνοι οι άστεγοι παρίες ξυπνούν, μαζεύουν βουβά τα πράγματα τους και πηγαίνουν (ποιος ξέρει ακριβώς πού), είτε ένα απόγευμα, όταν σαν φίλοι παιδικοί μοιράζονται αφειδώλευτα το θάνατο τους.








Αυτά τα λίγα και γνωστά για αρχή. Το θέμα είναι μουντό και ίσως ακατάλληλο για το ξεκίνημα αυτού του ιστολογίου. Ίσως όμως συνεισφέρει κάπως στην (αναγκαία στις μέρες μας) ανάπτυξη διαλόγου και προβληματισμού, στοιχείων άλλωστε σύμφυτων με την ιδιότητα του πολίτη.