Ένα Γιορτινό Παράδοξο...

Χριστούγεννα...

Πιθανώς η ωραιότερη εποχή του χρόνου με βάση την άποψη των πολλών, μια εποχή γεμάτη δώρα, δάκρυα, συναρπαστικές ιστορίες για μικρούς και μεγάλους, το οικογενειακό τραπέζι και πολλά άλλα παρόμοια.

Και βέβαια η (νεοφερμένη;) κρίση βρίσκεται σε πλήρη κατάσταση παραγκωνισμού, καταδικασμένη σε έναν προσωρινό λήθαργο, μέχρι να αναρριχηθεί ξανά, μετά το πέρας των γιορτών, στην κορυφή των καθημερινών συζητήσεων. Για αυτό υπάρχουν εξ άλλου και οι γιορτές, όντας το καλύτερο μέσο άμυνας σε οποιαδήποτε οικονομική και κοινωνική δυσλειτουργία που αντιμετωπίζει ο καθένας ξεχωριστά, ένα μέσο ομολογουμένως πολύ χρήσιμο, οδηγός στην υποβόσκουσα ευτυχία που διέπει καθολικά τον άνθρωπο.

Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Υπάρχει και η αντίθετη άποψη.

Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή χαράς για συγκεκριμένο τμήμα της κοινωνίας. Το τμήμα της κοινωνίας που γνωρίζει πως στις 25 του μηνός θα έχει όλα τα δώρα που του αναλογούν, το τμήμα της κοινωνίας που έχει σίγουρο ένα οικογενειακό τραπέζι χωρίς ελλείψεις, που θα έχει στα σίγουρα το ταίρι με το οποίο θα περάσουν μαζί τις γιορτές και θα χαράξουν το πολλά υποσχόμενο μέλλον τους... Μόλις το νήμα της ζωής του 2012 τείνει να κοπεί, με τα Χριστούγεννα και γενικότερα την τελευταία εβδομάδα του χρόνου να βρίσκεται επί θύραις, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να είσαι χαρούμενος, γιατί έτσι προστάζει το κύκνειο άσμα του παρελθόντος έτους. Έτσι προστάζει η λαϊκή εντολή, για να είμαστε πιο ειλικρινείς.

Και αν δεν είσαι χαρούμενος εκείνες τις μέρες;

Τόσο το χειρότερο για εσένα.

Αν το βιώνεις πρώτη φορά, είναι περισσότερο οδυνηρό. Μετά συνηθίζεις στην υποκρισία αυτού του χειμάρρου ευτυχίας που ξεσπάει και συμπιέζει τα συναισθήματά σου, όπως (...μπα ξέχνα το, αυτή η αίσθηση δεν είναι αντικείμενο παρομοίωσης)... Μόνο όποιος το έχει βιώσει στα κύτταρά του, καταλαβαίνει ότι η προσποίηση αυτής της άρτιας ψυχολογικής κατάστασης είναι πολύ πιο δύσκολη απ' όσο θα συμπέραινε απερίσκεπτα κάποιος τρίτος, ότι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συκριθεί με κάτι παρεμφερές. (Αλήθεια, υπάρχει έστω κάτι παρεμφερές;)

Το ψεύτικο χαμόγελο. Μία μάσκα που σου καίει το πρόσωπο. Μπροστά σε φίλους, συγγενείς, ακόμα και γνωστούς που φοβάσαι μήπως το αληθινό βλέμμα σου τους προκαλέσει αποστροφή.

''Γιατί είσαι λυπημένος; Είναι Χριστούγεννα!!!''

Μαλακίες.

Ο κλισέ διάλογος. Ύστερα από τα ''Καλά Χριστούγεννα - Επίσης'' του τηλεφώνου.

''Κατά τ' άλλα πως είσαι; Καλά;''

''Μια χαρά ρε εσύ;'' (= Ας ξεφύγω γρήγορα-γρήγορα από τη δική μου κατάσταση και ας μετατοπίσω εξ αρχής στο επίκεντρο της συζήτησης τον ευτυχισμένο συνομιλητή)...

''Εγώ χθες... και μετά... και τις προάλλες... α και δεν σου' πα... λοιπόν τα λέμε.''

Τη γλίτωσα πάλι.

Και ο καθένας έχει τον τρόπο του.

Όμως, όπως και να το κάνουμε, ο καθένας είναι ελεύθερος να αισθάνεται. Και όχι μόνο θετικά. Αφήστε ήσυχους αυτούς τους ανθρώπους. Η ευτυχία και η δυστυχία είναι πολύ λεπτές γραμμές, πριν προλάβετε να χαρακτηρίσετε μίζερη και κομπλεξική αυτή την άλλη όψη της ισχύουσας κοινωνικής πραγματικότητας. Ο καθένας μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί σε αυτή, γιατί αυτή η πληρότητα που τα Χριστούγεννα εκφράζουν μπορεί να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, να βουλιάξει σαν άθλιο ψαροκάικο μπροστά στην τρικυμία προβλημάτων του σήμερα.

Η δυστυχία την περίοδο των γιορτών είναι δικαίωμα. Για μερικούς ανθρώπους, όλες οι μέρες είναι ίδιες, και κρινόμενες ξεχωριστά.

Φέτος μπορεί να είσαι ο τυχερός και να μην το ένιωσες. Προτού θεωρήσεις ότι το θετικό πνεύμα των Χριστουγέννων και η απορρέουσα ευτυχία του θα αγγίζει την ψυχή σου επ' αόριστον, αναθεώρησε.

''Οι μέρες της χαράς σας είναι οι μέρες της λύπης μου.''

Μπορεί, κάποια μέρα, να δραπετεύσει από τα δικά σου χείλη.