Rain and Tears (με αφορμή τον σημερινό καιρό..) (+vid)

Είναι φοβερό τελικά πόσο μεγάλη έμπνευση μπορεί να σου προσφέρει η μουσική. Ένας ακούραστος καλλιτέχνης έτοιμος να ικανοποιήσει κάθε σου επιθυμία, αντιλαμβανόμενος από πριν τις πνευματικές και ψυχικές ορέξεις σου.Κομμάτια έρχονται τα ποιητικά στολίδια για να διακοσμήσεις την ζωή σου.. (Ζωή; Ωραίο αστείο...) Στολίδια χρωματιστά και φανταχτερά, με πρώτου χεριού περιτύλιγμα και λάμψεις που συναρπάζουν και τους ικανότερους διαφημιστές της ύπαρξης.

Τώρα βρέχει και εγώ είμαι (πάλι) μόνος σε ένα σκοτεινό και κρύο παλάτι, μη μπορώντας να συγκρατήσω τα ποτάμια και τις λίμνες της στενοχώριας μου. Στενοχώρια; Μα ναι, αναφέρομαι στην ψυχή μου. Το δωμάτιο είναι αχανές και όμως ασφυκτιώ. Το εσωτερικό μου τρέμει σύσσωμο, μην μπορώντας να συγκρατήσει το βάρος της θλίψης μου. Κάποια στιγμή θα καταρρεύσει. Θα εκμηδενιστεί σε ένα σιδερένιο και μονωτικό πάτωμα. Κανείς δεν θα δει και δεν θα ακούσει τίποτε, αφού έχει πάψει εδώ και καιρό να συμβαδίζει με τα συναισθήματα του είναι μου. Όχι πως θα έπρεπε δηλαδή... Κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Κάθε ψυχή και ένας μοναχικός πλανήτης στο κέντρο του γαλαξία, εκτεθειμένος στην έλξη των μαύρων τρυπών. Ατέρμονες και τακτικώς επαναλαμβανόμενες πορείες σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η μοναξιά, το κρύο και ο χρόνος δεν έχουν κατορθώσει να εισχωρήσουν.  Ευτυχώς.

Ακόμα βρέχει. Οι στάλες φρικτοί κεραυνοί μου καίνε τα σωθικά και δεν μπορώ να ξεφύγω. Τα δάκρυα κυλάνε και δεν έχω τη δύναμη να κλείσω τον διακόπτη. Και δεν θέλω. Έπειτα από κάθε σταγόνα, ένα ασήκωτο βάρος φεύγει. Οι δύο βροχές κινούνται παράλληλα σαν να συμμετέχουν σε έναν άτυπο αγώνα. Έναν αγώνα αντοχής και ψυχικού σθένους, μία επική μάχη με στόχο το άκουσμα της μεγαλύτερης βροντής. Το σώμα μας μπορεί να νικήσει τα σύννεφα; Προφανώς και όχι. Μπορεί όμως η ψυχή μας... Η βροντή της ακούγεται σε ένα άγνωστο και εξωκοσμικό άπειρο, κραταιά για τα σύννεφα και ισχνή για τους ανθρώπους. Η φύση ξέρει καλύτερα, απ' ότι φαίνεται...

Εδώ παίζει το παιχνίδι της η μουσική. Σύνδεση ανθρώπου και φύσης σε ένα διαπλανητικό μπλέντερ, με αποτελέσματα συχνά αμφίσημα, αναλόγως με το κατά πόσο το προϊόν εμπεριέχει άνθρωπο ή φύση. Η τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να αφουγκραστούμε την ψυχολογική κριτική της βιόσφαιρας, να ακούσουμε λόγια χωρίς ομιλία σε ένα θανατηφόρο δωμάτιο αναμονής και απομόνωσης. Το χρειαζόμαστε για να μην αισθανόμαστε μόνοι. Για να επιπλεύσουμε μέσα σε αυτή την απέραντη θάλασσα χαμού και ψυχικού μετεωρισμού. Είναι το σωσίβιό μας, που δεν κερδίζεται εύκολα και σίγουρα δεν χαρίζεται. Οι επιζήσαντες είναι πολύ λίγοι, μετά την φανταχτερή κατακεραύνωση και τον ανείπωτο πνιγμό των υπολοίπων κατά τη διάρκεια της θεομηνίας, εσωτερικής και εξωτερικής. Όσοι έμειναν, ακούνε ακόμα τη βροχή να σκάει πάνω στα ταλαιπωρημένα πρόσωπα και τις σαπισμένες σκιές τους. Ο τρόμος χαραγμένος στην καρδιά τους, όχι για την καταστροφή που προηγήθηκε αλλά για αυτή που πρόκειται να ακολουθήσει. Η φύση δεν συγχωρεί τις ανθρώπινες αμαρτίες και δεν λογαριάζει συναισθήματα. Απλώς κρίνει. Φρόντισε στο δρόμο της να μην βρεθείς όταν θα ανακοινώνει την πέτρινη ετυμηγορία της.

Η βροχή κόπασε. Με βασάνισε αρκετά κατά τη διάρκεια του ψυχολογικού παιχνιδιού της, κρίνοντάς το είναι μου με τη μουσική της. Όλες οι αγάπες, τα μίση και οι αντιλήψεις μου για τον κόσμο βγήκαν στην επιφάνεια χωρίς να το καταλάβω. Φοβάμαι. Δεν μπορώ να κρύψω πια τίποτα στο κιβώτιο της καρδιάς μου, γιατί αργά ή γρήγορα όλα θα φανερωθούν στην επόμενη καταιγίδα. Έμεινα κενός σε ένα σύμπαν χωρίς μυστικά, η προσωπικότητά μου είναι ολόγυμνη και εκτεθειμένη σε ένα αμερόληπτο τίποτα. Δεν ξέρω ποια από τις δύο αυτές λέξεις με τρομοκρατεί περισσότερο. Αλλά μέχρι να σκεφτώ, ήδη πέφτουν οι επόμενες ψιχάλες. Και εγώ, πιστός στα ραντεβού μου, προετοιμάζομαι για τον καινούργιο αγώνα. Ακούς την μουσική μου; Τα δάκρυα κυλούν ξανά... Οι βροντές τους θα κατατροπώσουν και πάλι τους κεραυνούς... 

Υ. Γ. Σε ευχαριστώ, Ντέμη. Χάρη σε σένα, ολομόναχος σήμερα σταμάτησα τη βροχή...