''First Rule of Fight Club is... Do Not Talk About Fight Club..!!!!''
Με αυτά τα λόγια, ένας συγκλονιστικός Brad Pitt (ονόματι ''Tyler'' στην ταινία) καλωσορίζει τα νεοφερμένα μέλη στη ''Λέσχη Μάχης'', όπως θα λέγαμε στη γλώσσα μας, η δημοτικότητα της οποίας με ραγδαίους ρυθμούς φτάνει στα ύψη, απειλώντας τις δομές ακόμα και του ίδιου του παγκόσμιου στερεώματος.
Ομολογώ πως αρχικά θεωρούσα αυτή την ταινία υπερεκτιμημένη (πριν την δω, βέβαια..), φρονώντας πως όλος ο ντόρος επικεντρώνεται στο ιδιαίτερα αρρενωπό στυλάκι των Edward Norton και (κυρίως) Brad Pitt, οι οποίοι αμφότεροι σε αυτή την ταινία δίνουν, πιθανώς, την καλύτερη τους παράσταση, μια παράσταση γεμάτη έντονες συγκινήσεις, αριστουργηματική ανατροπή των δεδομένων, ωμή βία, ιδανικό soundtrack και ένα άκρως ευφάνταστο και εθιστικό σενάριο. Μην απορείς που είχε υποψηφιότητα για Όσκαρ...
Η ιστορία σε αδρές γραμμές έχει δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές (τους κυρίους της φωτογραφίας) και σε δεύτερο βαθμό την διαβόητη Marla, τον ρόλο της οποίας αναλαμβάνει να υποδυθεί η Helena Bonham Carter. Ο Edward Norton είναι ο αφηγητής της ιστορίας, υποδυόμενος έναν υπάλληλο μεγάλης εταιρείας που υποφέρει από αϋπνίες. Για να τις αντιμετωπίσει, αρχίζει να παρακολουθεί συλλόγους υποστήριξης ευπαθών ομάδων. Και ενώ η κατάσταση έδειχνε να βελτιώνεται, κάπου εκεί γνωρίζει την Marla Singer, μία junkie με τα όλα της, που παρακολουθεί τους ίδιους συλλόγους, ταράσσοντάς του και πάλι τον ύπνο.
Αλλά το γλυκό δένει πραγματικά μετά την γνωριμία του αφηγητή με τον Tyler Durden, έναν κατασκευαστή σαπουνιών (!!), με τον οποίο αποφασίζουν να ιδρύσουν μία λέσχη, τη ''Λέσχη Μάχης'', ένα μέρος στο οποίο ο καθένας θα μπορεί να ξεφεύγει για λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας μοιράζοντας κλωτσιές και μπουνίδια... Η κατάσταση, όμως, αρχίζει να ξεφεύγει (εξ αιτίας της φιλοδοξίας του Tyler) και μία μικρή underground δραστηριότητα καταλήγει σε μία απρόσμενη και βίαιη επανάσταση.
Νομίζω η ταινία (σε σκηνοθεσία του David Fincher) δεν σηκώνει περαιτέρω ανάλυση και δεν είμαι αρμόδιος να την αποτυπώσω γραπτώς (τραβάτε imdb όσοι θέλετε περισσότερες πληροφορίες). Μία γοητευτική πολιτική αλληγορία και η παρουσίαση μίας μηδενιστικής κοσμοθεωρίας, αντλημένης από τους outcasts της σημερινής εποχής, είναι κατά την άποψή μου τα κύρια χαρακτηριστικά της (για τις κοπέλες, είναι και ο Brad Pitt).
Δεν έχω να σας πω κάτι άλλο, απλά δείτε, κλέψτε, κατεβάστε ή αγοράστε ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά προϊόντα της δεκαετίας του '90 (και γενικότερα της 7ης τέχνης). Και να θυμάστε:
DO NOT TALK ABOUT FIGHT CLUB!!!
Με αυτά τα λόγια, ένας συγκλονιστικός Brad Pitt (ονόματι ''Tyler'' στην ταινία) καλωσορίζει τα νεοφερμένα μέλη στη ''Λέσχη Μάχης'', όπως θα λέγαμε στη γλώσσα μας, η δημοτικότητα της οποίας με ραγδαίους ρυθμούς φτάνει στα ύψη, απειλώντας τις δομές ακόμα και του ίδιου του παγκόσμιου στερεώματος.
Ομολογώ πως αρχικά θεωρούσα αυτή την ταινία υπερεκτιμημένη (πριν την δω, βέβαια..), φρονώντας πως όλος ο ντόρος επικεντρώνεται στο ιδιαίτερα αρρενωπό στυλάκι των Edward Norton και (κυρίως) Brad Pitt, οι οποίοι αμφότεροι σε αυτή την ταινία δίνουν, πιθανώς, την καλύτερη τους παράσταση, μια παράσταση γεμάτη έντονες συγκινήσεις, αριστουργηματική ανατροπή των δεδομένων, ωμή βία, ιδανικό soundtrack και ένα άκρως ευφάνταστο και εθιστικό σενάριο. Μην απορείς που είχε υποψηφιότητα για Όσκαρ...
Η ιστορία σε αδρές γραμμές έχει δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές (τους κυρίους της φωτογραφίας) και σε δεύτερο βαθμό την διαβόητη Marla, τον ρόλο της οποίας αναλαμβάνει να υποδυθεί η Helena Bonham Carter. Ο Edward Norton είναι ο αφηγητής της ιστορίας, υποδυόμενος έναν υπάλληλο μεγάλης εταιρείας που υποφέρει από αϋπνίες. Για να τις αντιμετωπίσει, αρχίζει να παρακολουθεί συλλόγους υποστήριξης ευπαθών ομάδων. Και ενώ η κατάσταση έδειχνε να βελτιώνεται, κάπου εκεί γνωρίζει την Marla Singer, μία junkie με τα όλα της, που παρακολουθεί τους ίδιους συλλόγους, ταράσσοντάς του και πάλι τον ύπνο.
Αλλά το γλυκό δένει πραγματικά μετά την γνωριμία του αφηγητή με τον Tyler Durden, έναν κατασκευαστή σαπουνιών (!!), με τον οποίο αποφασίζουν να ιδρύσουν μία λέσχη, τη ''Λέσχη Μάχης'', ένα μέρος στο οποίο ο καθένας θα μπορεί να ξεφεύγει για λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας μοιράζοντας κλωτσιές και μπουνίδια... Η κατάσταση, όμως, αρχίζει να ξεφεύγει (εξ αιτίας της φιλοδοξίας του Tyler) και μία μικρή underground δραστηριότητα καταλήγει σε μία απρόσμενη και βίαιη επανάσταση.
Νομίζω η ταινία (σε σκηνοθεσία του David Fincher) δεν σηκώνει περαιτέρω ανάλυση και δεν είμαι αρμόδιος να την αποτυπώσω γραπτώς (τραβάτε imdb όσοι θέλετε περισσότερες πληροφορίες). Μία γοητευτική πολιτική αλληγορία και η παρουσίαση μίας μηδενιστικής κοσμοθεωρίας, αντλημένης από τους outcasts της σημερινής εποχής, είναι κατά την άποψή μου τα κύρια χαρακτηριστικά της (για τις κοπέλες, είναι και ο Brad Pitt).
Δεν έχω να σας πω κάτι άλλο, απλά δείτε, κλέψτε, κατεβάστε ή αγοράστε ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά προϊόντα της δεκαετίας του '90 (και γενικότερα της 7ης τέχνης). Και να θυμάστε:
DO NOT TALK ABOUT FIGHT CLUB!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου